Twitter, the insidious killer.

Tweeting has (almost) definitely killed this blog. And it’s slowly killing my Facebook life as well. 

Oh well, here’s to future resurrections and all that shiz.

Laters!

🙂

Forever “Third World” na lang ba tayo talaga?!

At hindi lang ekonomiya ng Pilipinas ang tinutukoy ko. Mas pa yung mga pananaw at ugali natin bilang “Pinoy.”

Ilang dekada na kasi tayong nasanay sa ganitong mga pag-uugali, sa ganitong mga gawi. Hayan tuloy, parang “normal” na sila sa atin. In fact, we sometimes even celebrate them, rationalizing (read: make excuses for) them to bring out the so-called “positive aspects” of the trait.

Haaays. Tama ba yun? Alam nating mali ipipilit pa rin… for the sake of “identity?” It’s as if nababawasan ang pagka-Pilipino natin kung hindi natin ugaling maging ganito:

• Mahilig sumingit sa pila o mag-lagay sa fixer para mapadali ang buhay. “Diskarte” daw kasi ito
• Mahilig mag counter-flow sa kalsada kapag na-trapik.
• Wagas kung bumusina. Akala mo bibilis yun paglipat ng ilaw mula red to green.
• Tapon dito, tapon doon (na hindi naman ginagawa kapag nasa ibang bansa )
• Pinupuna ang lahat, pwera ang sarili
• Pag imported, laging mas mainam kaysa gawang lokal
• Ihi ng ihi kung saan-saan
• Galit sa kapwa — naba-badtrip kapag may nagka-counterflow, pero gawain din naman nya.
• Laging iniisip kung anong magiging balik (ganansya, ika nga) bago gawin ang isang bagay

At kahit hindi pa masasaabing “ilang dekada na nating nakasanayan”… malamang dun din mauuwi itong ugali ng maraming Pinoy na matapang bumanat online pero tameme naman pag harapan na ang komprontasyon.

Haaaays!

😦

What? Me, Adik?! Baka ikaw din.

Medyo harsh yata yung accusation na ‘yun. Harsh pakinggan. Pero baka nga naman totoo. Otherwise, bakit ka nila babansagan ng ganun?

Hindi lang kasi sa drugs naa-adik ang tao; ‘di lang sa alak o sa yosi. May naa-adik din sa games… sa gym… sa pagda-diet… sa pag-ibig… sa softdrinks… sa pagkain… sa gimik… sa music.

May adik sa pagpapa-ganda… sa trabaho… sa pera… sa kapangyarihan… sa sex… sa porn… sa pagpapa-tattoo… sa facelift… sa sports… sa cellphone… sa heartbreak.

Sa singalong… sa junk food… sa kape… sa pagpapa-puti ng balat… sa cartoons… sa kotse… sa sapatos… sa sugal… sa facebook… sa TV… sa pagtulog.

Pati nga sa blogging may naa-adik na din.

In short, andami talagang pwedeng pagkaadikan sa mundo. Kaya huwag munang magre-react kapag tinawag kang “Adik!” Sa halip ay matutong tanggapin ang katotohanan — na lahat tayo ay mga “Adik” talaga.

Kaya ako, bilang isang mabuting Adik, tanggap ko at masaya ako na ang Asawa ko ay Adik… ang mga Anak ko ay Adik… mga Adik lahat ng kaibigan ko… pati ang mga ka-opisina ko ay pulos mga Adik din.

In fact, nagpapasalamat ako na lahat ng mga kapitbahay namin ay Adik at andaming nagkalat na Adik sa aming baranggay.

🙂

45 and still alive!

Medyo melo-dramatic, I know, pero marami-rami rin kasing tao ang pumapanaw before reaching this particular age. And knowing myself (na hindi naman poster boy for health and fitness, never mind clean living), I am genuinely surprised that I have made it this far with only a few scars to show.

Pero I am genuinely thankful to God na hindi pa niya ako kinukuha. Salamat dahil maliliit pa ang mga anak ko. I pray na sana maranasan ko pa na makalaro ang aking mga magiging apo.

And being a firm believer in the principle of “quid pro quo,” I resolve, from hereon, to live a more discerning, fulfilling and healthier life. Specifically:

• bawasan (lalo) ang pag-inom ng alak
• ituloy lang ang pagiging reformed smoker
• bawasan ang love affair sa “extra rice”
• itakwil na ng tuluyan ang softdrinks
• bawasan ang kape
• tanggapin na finally na masama talaga sa katawan ang taba ng baboy
• bawasan ang pagka-hilig sa matatamis
• dagdagan ang pagkain ng gulay
• dagdagan ang exercise – buhayin ang pagbibisikleta at dalasan ang paglalakad
• spend more quality time with my family
• bawasan ang pagiging sensitive
• look more at the positive things in life
• tantanan na ang laging pagpupuyat
• Pray more

Boom! Happy Birthday to me! 🙂

May Araw ka din! Ang Hangin mo kasi.

Kwaresma na naman. Ibig sabihin, summer na naman. And, if you’re keeping track of trends, panahon na naman ng mg bantang “rolling brown-outs” gawa ng (forever na) kakulangan sa generating capacity ng ating mga power plants.

As usual, ang sagot daw sabi ng gubyerno ay gumawa ng karagdagang mga power plants! And when they say “power plants” they usually refer to the coal-fired variety. Kasi nga malaki ang pag-kontra ng publiko sa nuclear power at bilang lang ang mga lugar na pwedeng tayuan ng geothermal plants.

So, more coal plants equals, first of all, more utang, but, more importantly, more carbon emissions, which leads to more greenhouse gasses, which exacerbates climate change, which results in more “Yolanda-like” super-typhoons.

Kaya dapat may alternative, ‘di ba? Everything has an alternative. And the same is true when it comes to Energy. Hindi dapat puro Coal na lang ang tinitingnan natin.

Ok, sabihin na natin na ito yung pinaka-mabilis itayo (para nga naman agad matugunan yung pangangailangan nating mga consumers — lang’ya, tayo na naman nagamit hehehe), pero kasabay nito ay dapat tinitingnan din yung ibang possible sources of energy.

Kaya nakakatuwa na dumadami na ang wind farms dito sa Pilipinas. Yung original na wind farm sa Bangui ay nasundan na ng bagong mga wind farms sa Burgos at Guimaras. At kumakalat na din yung paggamit ng Solar Energy.

  

Sa level ng indibidwal, medyo mahirap na magkaroon ng sariling windmill sa bakuran, pero simple lang na magpakabit ng solar panels. Medyo mahal pa rin ang isang kumpletong set (depende sa laki ng energy na kayang ipunin) pero di hamak na mas mura na ito kaysa 3 years ago.

At sa mga can’t afford na magpaset-up ng solar panels sa bubong nila, meron ding mga “personal size” na solar energy gadgets.

Magandang simula na rin ito, ‘di ba? 🙂

 

Is it just me, or is it still too cold to blog? :D

I think this is irrefutable proof that I truly am getting old. The ongoing (since last December) cold spell has effectively numbed my mind (not to mention my fingers) thus making even the simple act of blogging quite challenging.

Well, either that or sadyang tinatamad lang akong mag-isip o kumilos kasi… ANG GINAAAAAW! 🙂

The Lies that Bind.

How does that adage go again — “the only things certain in life are death and taxes?” Agree ako dun, pero parang kulang… kasi sa tingin ko there are other things that are certain in life, especially when one talks of dealing with other people (which almost everyone alive in the world today does). Ang problema lang, parang mas marami yung mga “certain things” na negative kaysa positive.

Ok.Ok. Tumira na naman ang pagka-negatron ko, I know. But you can’t blame me. Just try watching/reading the news on a regular basis. Ano ang mas marami — good news o bad news?

My point exactly.

We can argue na baka naman it’s Media’s fault — na mas binibigyan nila ng priority ang mga masasamang balita kaysa sa magaganda, pero how sure are we that this is actually the case? Paano kung fact lang talaga na mas maraming masasamang nangyayari sa mundo — sa komunidad, gubyerno, ekonomiya, even sa showbiz?

Pero that’s another issue. Balik muna ako sa original kong topic… or as close to it as possible… my proposition is this: like death, and probably even more than taxes, encountering lies is certain in life.

Everybody lies. Period. No ifs and buts about it.

But, of course, lies are not equal. Tama din naman yun.

There are lies that are so insignificant that nobody cares anymore. There are lies that, given a specific context, can cause more good than telling the truth would. There are lies that are plainly bad and no manner of excuse can hope to justify them.

And then there are lies that are so evil that they deserve the worst punishment possible, and immediately.

Pero who decides which lie belongs in which category? Therein lies the rub (ika nga ni idol Conrado de Quiros) — kasi the people or institutions that purport to be the guardians of truth (and by extension, the judges of lies) are pathological liars themselves!

• The Government lies.
• Media lies.
• The Church lies.
• Movies, Songs, History Books, Poetry, Holy Books contain lies.
• Police, Teachers, Managers, Politicians, Doctors, Lawyers, Soldiers, Activists, Judges, Students, Principals, Priests, Athletes, Nuns, Scientists, Evangelists, Voters… they all lie.
• Even our Parents, Siblings, Husbands, Wives, Partners and Children lie.

Only Animals, Mathematics and Zombies don’t lie, methinks.

And lies, though they often cause us to become divided, bind us Humans together as no other common denominator ever can.

So, in summation, We All Lie.

But that’s just my opinion. And, mebbe that too is just another lie.  😉

Kinabahan naman ako bigla sa ad na ‘to :-)

Di ko kasi sure kung ano exactly yung message na gustong ipaabot nung advertisement na nakadikit sa nasakyan kong tricycle sa mga makaka-basa dito:

• na mura lang ang masahe sa kanila
• na malapit lang ang spa nila
• na feeling sexy ka pagkatapos magpa-masahe sa kanila
• o na taga-Addams Family ang masahista nila

 🙂

My ongoing “2/3rds-Life Crisis”

Yes. Two-thirds. As in 1/3 na lang ang natitira sa total.

Mahirap kasing sabihin na “Mid-Life” yung Crisis kasi that would imply na sa tingin ko ay my life is half-way over at this stage. Kaso, if we go by Mathematics and an objective assessment of my current health, mahirap isipin na aabot ako ng 90 years hehehe.

So, mas realistic to say na, kung aabot ako ng 70 years, then my life is 2/3rds over na now… thus my undergoing a “2/3rds Life Crisis” at the moment.

Ok, now that that’s all cleared up… balik ako sa crisis na nararamdaman ko. Andami kasing sintomas… mostly psychological, I know, pero may ilan din na physical yung manifestation.

Heto na po ang litanya ng sintomas ko.  Haays 😦

• Nahihilig nang maging “loner.” Tinatamad nang uminom, gumimik, o mamasyal.
• Madalas nang nag-iisip ng mga “what ifs” — what if iba ang trabaho ko? iba ang pamilya ko? nag-abroad ako?
• Andami nang sumasakit sa katawan — joints, ulo, mata, bangs, bulsa.
• Madali nang ma-depress kapag may nakikita o nababalitaang nakakalungkot na bagay — halimbawa, yung pagsu-suicide ni Robin Williams at yung sunod-sunod na pagkatalo ng Gilas Pilipinas
• Mabilis nang uminit ang ulo. Hindi na kasing haba gaya ng dati ang aking pisi.
• Nauubusan na yata ng creativity — wala nang “mojo” for daily blogging
• Masyado nang nagiging sensitive kapag binibiro ng pabalagbag
• Mas inclined nang bumili ng “Big Bike” o Truck, na mga hindi masyadong family-oriented na sasakyan.
• Mas madalas nang malito sa tamang gamit ng “Nang” at “Ng”

🙂

 

 

 

The Psychology of “Pila”

Pinoy ako. Pinoy ka din, ‘di ba? If yes, then I’m sure sanay ka nang pumila. Queuing is a way of life in the Philippines. Wala na sigurong magde-debate dun.

Ano ang madalas nating pilahan? Ewan sa inyo, pero ako, andami. As in.

Ano ang mga napilahan, pinipilahan at pipilahan ko sa buhay? Aber, isa-isahin ko nga:

• Sakayan sa Dyip / Bus / Tricycle
• Bayaran ng Tuition sa Eskwela
• Bayaran ng Kuryente / Tubig / Credit Card / Cable
• Takilya ng Sinehan
• Cashier ng Grocery
• Check-in sa Airport
• Check-up sa Clinic / Ospital
• Entrance ng Mall
• Voting Station

Etcetera… etcetera… etcetera…

Pero ang nakakatuwa sa mga pagpi-pilang ito, andami mong matututunan tungkol sa ugali at personalidad ng mga kasama mo sa pilahan…basta marunong kang makinig, magmasid at makiramdam.

Gaya nitong latest na pag-pila na ginawa ko kanina lang. Bayaran ng water bill. As usual, well-represented ulit ang lahat ng “usual personalities” sa nakikita sa mga pilahan. Mga taong:

1. Reklamador
2. Nagmamadali
3. Matiisin at walang-imik
4. Chikadora kahit sa mga hindi kakilala
5. Asar sa “Seniors” at PWD na may sariling pila (na mas maikli)
6. Palatanong
7. Mahilig sumingit
8. Umiispat ng Maganda/Pogi/Sexy sa pilahan
9. Tawag ng tawag / Text ng text
10. Nakikinig sa chumi-chika
11. Dinidedma ang chumi-chika

Kayo, na-encounter na din ba ninyo ang mga ganitong tao sa pilahan?

At anong klaseng “mamimila” ka?

Ako? Siguro #3, #8 at #10 combined! 🙂