At umabot na nga sa 15,000+ cases…

Kinabahan talaga ako nung araw na yun, nung lumampas sa 15K yung daily infection cases ng Pilipinas. Buti na lang at hindi na na-break ulit (or hindi pa) yung record na yun, pero naka-set naman ng new record sa bilang ng namatay sa loob ng isang araw — higit 400 katao.

Hindi ito biro. Seryosong krisis ito. Nakasalalay sa maayos na resolusyon ng Covid-19 Pandemic ang hinaharap ng ating bayan. We need competent people at the helm. We need leaders.

I pray we are finally over the hump and are leaving the worst behind us.

Sana talaga. Sana.

Ayan na nga ba ang sinasabi sa hula!

Record-breaking na po ang bilang ng ating daily infection rate, mga kapatids. At naitala siya 1 year mula ng nagsimula ang unang lockdowns noong nakaraang taon.

Tumatanda ba tayo ng paurong?!

O may pumalpak ba ng matindi pero ayaw aminin?

Ang masaklap dito, buhay nating lahat ang isinu-sugal nila.

“Back to Zero” na naman ba tayo?

Kasi bakit parang bumalik ulit tayo sa “bad old days” nung kalagitnaan ng 2020 kung saan pumapalo ng halos 6000 ang infection cases per day? Kung kelan pa talaga nagsisimulang magsidatingan ang mga bakuna ay tsaka pa lolobo ang infection rate natin? Andami tuloy na katanungan ang nabubuo:

• “too late the hero” na ba ang pagdating ng mga bakuna?
• masyado bang naging kampante ang mga tao nung bumaba na sa 1000+ cases per day na lang?
• hindi ba epektibo (o hindi sinunod ng tama) ang mga health protocols nung muling binuksan ang ekonomiya?
• may mali ba sa mga ipinatupad na polisiya ang national at local governments, pati ang mga special bodies na tumututok sa pandemya?

Medyo nakakasama lang kasi ng loob dahil ingat na ingat ako palagi sa tuwing lalabas ng bahay para pumasok sa trabaho. Ayaw kong mag-uwi ng impeksyon sa bahay.

Pero heto na naman tayo.

Sama-sama ba tayong lulubog, o sama-sama tayong babangon?

Mabuti pa sila.

Why not a “Better Normal” instead?

Madalas nating marinig ang mga katagang “sana bumalik na sa dati ang mga bagay-bagay…” Sino nga ba naman ang ayaw na mawala nang tuluyan itong lintek na pandemyang ito?

Pero “back to normal” ba talaga ang gusto natin? As in back to the way things were before the pandemic hit?

If you said “Yes,” then maganda siguro ang buhay mo dati, tama? No complaints? Kuntento na sa mga nakikita sa paligid? Manageable naman ang mga dinadanas na stress sa araw-araw?

Wow. “Sana All” talaga.

Kaso may duda ako na baka… baka lang naman… pag binigyan ng pagkakataon ang mga kababayan natin na baguhin ang itsura ng mundo pag nawala na finally ang Covid… ay may ilan silang mga sistema, o kalakaran, o sitwasyon na ayaw na nilang makita o maranasan pang muli.

Pero duda ko lang naman yun. 🙂

Ano ang “new normal” para sa iyo?

Marami ang nagde-debate kung dapat nga bang tawaging “new normal” ang buhay natin ngayon o “new abnormal,” kasi nga hindi pa rin siya gaya ng nakasanayan nating normal dati pero siya na ang bagong katotohanan ng buhay sa ngayon.

Iba-iba ang pananaw natin tungkol dito, pero para sa akin, ang “new normal” ay dapat…

…may hangganan din.

Ibig sabihin, lahat ng mga restriksyon sa galaw ng tao ngayon ay maaalis din balang-araw, dahil umabot na ang libre (o abot-kayang) bakuna sa lahat ng Pinoy… at naging epektibo ito… at walang bagong virus na bubulaga sa mundo.

Siya nawa. Insha’Allah. May it be so, Lord.

Eh kung alukin ka ng libreng vaccine?

Honestly, mahirap sagutin ang tanong na ito.

Magulo kasi ang pagkaka-intindi ng mga tao ngayon sa efficacy ng mga vaccines na available sa ating mga Pinoy. Ibang usapin pa yung presyuhan ng mga ito. Pero kung libre… at tiyak ang efficacy… at walang matinding side-effects (lagnat ok lang siguro)… at hindi pinagkakitaan ng mga trapo’t negosyanteng nagkalat sa Pilipinas…

Ewan ko pa rin. 😦

Still Alive, Baby!

Finally, 2020 is over and done with, and now we look to 2021 with renewed hope that it won’t just be a continuation of the previous year.

Sana naman please! The world needs a break from the fear, pain, and desperation that 2020 came to personify.

Keeping my fingers crossed… and yeah, here’s to blogging again. 🙂

My Blogging Mojo is gone.

Must be this admin’s doing. Haaaayst.

😦

Twitter, the insidious killer.

Tweeting has (almost) definitely killed this blog. And it’s slowly killing my Facebook life as well. 

Oh well, here’s to future resurrections and all that shiz.

Laters!

🙂